असहयाेगी मानव (लघुकथा)

 लघुकथा

                                       असहयोगी मानव

                                                                                                                                    - भरतमणि भट्टराई

समाजमा महामारीका रुपमा कोरोना फैलन गयो । पल्लो घरको तिलकले आफ्नी श्रीमतीलाई भन्यो,“ल है ! आजदेखि पूर्वतिरको ढोका र झ्याल पटक्कै नखोल्नु ! छिमेकी सत्यलाई कोरोना लागेर लडेको छ । आवतजावत आजदेखि बन्द । फोनसमेत नउठाउनु ।”

बिचरा सत्यका घरमा उसहित चारजना नै ओछ्यान परेका छन् । कोही आउदैन त्यस घरमा  । सधै बाटो हिड्नेहरु पनि कोरोनाका डरले त्यस घरको बाटो हिड्न छाडेका थिए मानिसहरु । सहयोगको त कुरै छाडौं तिलक घरभित्र नै गाएभ भयो । 

सत्यको बिचल्ली जनप्रतिनिधिहरुले थाहपाएपछि सिकिस्त भएका सत्य र उसकी श्रीमतीलाई हस्पिटल लगेर उपचार गरियो । बाकी छोरा र छोरीको समाजले बनाएको होम आइसोलेशनमा राखेर उपचार भयो । केही समयपछि उनीहरु सञ्चो भएर घरमा नै आए । 

त्यसको केहीदिनपछि तिलक र उसकी श्रीमतीलाई पनि रोगले समात्यो । अर्काले हेला गर्छन् कि ? ठानेर एक हप्त्ता कसैलाई पनि थाह दिएन तिलकले । सत्य के कामले हो कुन्नि ? उसको घरमा जादा त ऊ बोल्नै नसक्ने भएको देख्दा आश्चर्यमा परेर उसले एम्बुलेन्स बोलाएर हस्पिटल लिएर गयो दुबैलाई । 

विशेष साबधानी अपनाएर तिनीहरुको सेवा गर्दागर्दै तिलकको मृत्यु हुन पग्यो । उसकी श्रीमती एक महिनापछि सञ्चो भएर सत्यलृ घर ल्याइदियो । तिलककी श्रीमतीले रुदै आफूहरुले गरेको असहयोग प्रति क्षमा याचना गर्दै आउदा दिनहरुमा त्यसो नगर्ने  र बिगतमा पनि श्रीमानको लहैलहैमा लाग्नाले आज यो गति भएको स्वीकार गरी । मानव भएर मानवप्रति घृणा र अपहेलना गर्दा पछि आफैलाई हानी हुने कुरा तिलकको ब्यवहारबाट सबैले जानेर सहयोगात्मक भावनाको बिकास भएको त्यस समाजमा देखिन गयो । 

पोखरा—१०, मिलनटोल, कास्की ।